Rozdział 11

Wstałam z łóżka i poszłam prosto do łazienki. Dziewczyny jeszcze spały, więc zachowywałam się cicho żeby je nie obudzić. Byłam zdziwiona, że Perrie spała w swoim łóżku a nie Zayna. 

Wzięłam prysznic, aby odświeżyć się po imprezie. Bo wczoraj nie miałam zbyt wielkiej okazji. Następnie ubrałam bieliznę i zrobiłam swój zwyczajny makijaż. Długo zastanawiałam się nad fryzurą, ale w ostateczności spięłam w je w luźnego koka. 

Wyszłam z łazienki i ubrałam przygotowane ubrania. Czyli białą bluzkę bez rękawów zapinaną na guziczki z ozdobnym kołnierzykiem i skórzane dżinsy. Wróciłam do łazienki, umyłam zęby, popsikałam się perfumem i wróciłam do pokoju. Już miałam ubierać buty, gdy Harry wszedł do pokoju bez pukania.

-Cześć. –Wyszeptałam uśmiechając się. Wyglądał… Jak nie Harry.

-Hey. –Odparł i podszedł do mnie całując mnie. –Gotowa?

-Jeszcze buty. –Odpowiedziałam i ubrałam lity z ćwiekami. Harry miał na sobie czarne rurki z dziurą na kolanie, białą luźną koszulkę i do tego czarną marynarkę. Nawet z jego ust znikł kolczyk. 

Wyszliśmy z pokoju. Była taka cisza, wszyscy jeszcze spali. Niewiele studentów jest rannymi ptaszkami a tym bardziej nikt nie myśli żeby iść do Kościoła.

-Wyglądasz ślicznie. –Powiedział otwierając mi drzwi.

-Dzięki. –Uśmiechnęłam się. Wsiadłam na miejsce pasażera Harry szybko zajął swoje miejsce. –Dlaczego wyglądasz, jak nie ty?

-Moja mama nie przepada za tym kolczykiem i nie za bardzo lubi mój styl. –Pokiwałam głową. –Więc stwierdziłem, że po prostu ubiorę się elegancko, bo wtedy na pewno się ucieszy.

-Pewnie masz rację. –Uśmiechnęłam się. Żadnemu z nas nie chciało się rozmawiać, więc w ciszy podjechaliśmy pod Kościół. Wysiadłam z samochodu i zaraz przy moim boku pojawił się Harry. Zdziwiłam się jak splótł nasze palce razem.

-Jeśli nie chcesz po prostu powiedz. –Wskazał na nasze dłonie.

-Nie. Jest w porządku. –Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się szeroko. Było lepiej niż w porządku. 

Weszliśmy do Kościoła. Za niedługo miała zacząć się msza, więc nie pchaliśmy się już do przodu tylko usiedliśmy z tyłu. Wzrokiem odnalazłam Anne i Gemmę oraz jakiegoś chłopaka.

-Zapomniałem cię uprzedzić. Na obiedzie będzie Ash.

-To chłopak Gemmy?

-Taa jest nawet w porządku. –Wyszeptał patrząc prosto w moje oczy. Momentalnie w moim brzuchu obudziło się stado motylków. Miał takie piękne oczy. Zielone pomieszane z jasno niebieskim. Idealne, jak cały on. 

Podczas mszy przyłapałam Harrego kilkakrotnie jak patrzył na mnie. Nie miałam nic przeciwko, ale nie przyszliśmy tu po to. Przez to jego gapienie się na mnie nie mogłam skupić się na mszy. Na szczęście szybko zleciała.

Po Kościele pojechaliśmy prosto pod dom Harrego. Samochód Anne już stał. Harry zaparkował na podjeździe. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam przed siebie.

-Może poczekasz? –Spytał zirytowany.

-Jasne. –Odpowiedziałam odwracając się w jego stronę. Już był naburmuszony, choć w sumie nic takiego nie zrobiłam. Ledwo weszliśmy na werandę drzwi wejściowe się otworzyły a w nich zjawiła się Anne.

-Jak miło was widzieć. –Powiedziała uśmiechając się. Przytuliła mnie a potem Harrego.

-Ciebie także. –Odpowiedziałam. Trudno było mi mówić do niej po imieniu, ale starałam się.

-Byliście w Kościele? –Spytała.

-Taa przyjechaliśmy trochę przed mszą, więc nie pchaliśmy się już do ciebie. –Harry powiedział i przyciągnął mnie bliżej siebie.

-To dobrze. –Odpowiedziała i uśmiechnęła się. –Gemma i Ashton siedzą już w jadalni. –Styles pokiwał głową i pociągnął mnie w stronę jadalni. Harry wydawał się jakiś spięty od rana. Nie wiem, dlaczego.

-O Bella! –Gemma odsunęła się od swojego chłopaka i podeszła do mnie przytulając mnie do siebie. –Ashton poznaj Bellę. –Chłopak podszedł do mnie i podał mi rękę.

-Miło cię poznać.

-Nawzajem. –Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się. On także uśmiechnął się. Zauważyłam, że tak samo ma dołeczki jak Gemma albo Harry. Nawet podobnie ubrał się do mojego chłopaka. Boże mojego chłopaka… Jak to dziwnie brzmi! Miał czarne rurki, ale bez dziur do tego szary T-shirt i marynarkę.

-Siadajcie już.

-Pomóc coś? –Spytałam odwracając się.

-Nie trzeba. –Anne uśmiechnęła się. –Jesteś gościem, więc nie będziesz pomagała.

-Ale, jak coś trzeba będzie to niech pani powie. –Przeanalizowałam moje słowa. –Znaczy to powiedz.

-Od razu lepiej. –Uśmiechnęła się. Stół był prostokątny, więc usiadłam obok Harrego. Naprzeciwko nas Ashton i Gemma. A obok Harrego usiadła Anne.

Podczas obiadu Harry niewiele mówił. Już chciałam wyjść i pogadać z nim, co jest nie tak. To nie było w jego stylu. Gemma i Anne poszły po desery.

-Wszystko w porządku? –Spytałam Harrego. On tylko pokiwał głową.

Ta wyczerpująca odpowiedź mnie nie zadowoliła. Zanim zaczęliśmy jeść deser Ashton poprosił o chwilę dla niego.

-Korzystając z tej okazji, że jesteśmy tu wszyscy. –Powiedział wyciągając czerwone pudełeczko z kieszonki. Po chwili uklęknął przed krzesłem Gemmy. –Chciałem spytać czy wyjdziesz za mnie?

-Ja… -Dziewczyna nie mogła się wysłowić, bo z jej oczu zaczęły wypływać łzy. Odnalazłam dłoń Harrego i mocno ją ścisnęłam. To było takie urocze. –Tak! Zgadzam się! –Gemma wstała od stołu. Ashton założył pierścionek zaręczynowy na palca dziewczyny. Po chwili już byli w swoich objęciach.

-Jeśli oczywiście pani się zgodzi. –Ashton zwrócił się do mamy Harrego.

-Oczywiście, że się zgadzam. –Odpowiedziała. –To dlatego dostałam dziś taki duży bukiet czerwonych róż. –Uśmiechnęła się i wstała od stołu. –Gratuluję wam obu. –Powiedziała i przytuliła ich. Ja tak samo wstałam od stołu i podeszłam do nich.

-Ja też wam gratuluję. –Uśmiechnęłam się i przytuliłam Gemmę oraz nowo poznanego Ashtona.

-Synku nie pogratulujesz siostrze? –Anne zwróciła się do Harrego.

-Taa gratulację. –Powiedział i uśmiechnął się. Cóż za entuzjazm i prawdziwy uśmiech!

-Dziękuje wszystkim. –Gemma wytarła łzy. –Pierścionek jest piękny. Dziękuję. –Pocałowała Ashtona w policzek. 

To wszystko tak nagle się wydarzyło. Dopiero, co poznałam tą rodzinę a tu już zaręczyny. Muszę wypytać Harrego o więcej szczegółów. 

Po deserze pomogłam sprzątać ze stołu. Anne oczywiście nie chciała mojej pomocy, ale ja się uparłam. Gdy skończyłam pomagać im w kuchni wróciłam do jadalni, ale tam siedział sam Ash.

-Gdzie Harry?

-Ymm chyba wyszedł na dwór. –Odpowiedział.

-Dzięki. –Uśmiechnęłam się i wyszłam tylnymi drzwiami. Gdy wyszłam na dwór ukazał mi się piękny ogród. Dopiero zaczął się wrzesień, więc jeszcze dość dużo krzewów miało kolorowe liście. Kamienista dróżka prowadziła do ławeczki, która stała obok oczka wodnego. Obecnie na drewnianej ławce siedział Harry i palił. Przynajmniej mam okazję zobaczyć go jak pali. To dość rzadki widok.

-Hey. –Podeszłam do niego siadając obok niego. Harry od razu rzucił peta na ziemię i przygniótł go butem.

-Co się stało? –Spytał i uśmiechnął się.

-Właśnie miałam zamiar spytać ciebie o to samo. –Odpowiedziałam.

-Chodź do mnie. –Harry poklepał swoje kolana. Bokiem usadziłam się na kolanach Harrego. On od razu wtulił się we mnie. –Brakowało mi ciebie.

-Przecież cały czas jestem obok ciebie.

-Taa, ale od rana nie miałem czasu cię przytulić ani porządnie pocałować. –Odparł.

-Chyba, że tak. –Uśmiechnęłam się. Usiadłam okrakiem na nim i dałam mu szybkiego buziaka w usta.

-Co to było? To nie było na miarę Belli. –Zaśmiał się. Po raz pierwszy od rana Harry uśmiechnął się prawdziwe.

-Tęskniłam za twoim uśmiechem. –Wyszeptałam wtulając się w jego tors.

-Co ty tak dzisiaj mnie nie odpychasz tylko sama do mnie lgniesz?

-Nie wiem. Może te zaręczyny wprawiły mnie w taki nastrój. –Odpowiedziałam i uśmiechnęłam się. –To było słodkie. Szkoda, że nie dał Gemmie jeszcze bukietu róż.

-Taa bardzo. –Odparł. Odkleiłam się od niego, aby widzieć jego twarz.

-Czemu taki jesteś?

-Bo nie przepadam za tym gościem. –Odpowiedział. –Moja siostra powinna mieć kogoś poważniejszego a to jeszcze dziecko.

-Nieprawda.

-Bella uwierz mi, znam go dłużej. –Odpowiedział i zaśmiał się. –Gemma ma dwadzieścia pięć lat a Ashton dopiero dwadzieścia.

-Harry... Przecież ktoś może być młodszy, ale psychicznie może być starszy.

-Nie! Nawet nie zaczynaj z tym swoim psychologicznym punktem widzenia!

-Po to studiuję psychologię żeby właśnie obalać takie gówna. –Odpowiedziałam i zaśmiałam się.

-Ale mi nie podnoś ciśnienia.

-Okay. Już nic nie mówię. –Pocałowałam go w czoło i uśmiechnęłam się. Gdy Harry się złościł między jego oczami pojawiała się taka charakterystyczna zmarszczka. –Pokażesz mi swój pokój?

-Po, co? –Harry zmarszczył brwi.

-Bo chcę zobaczyć pokój buntownika. –Zaśmiałam się a Harry zepchnął mnie ze swoich kolan. –Hey! –Krzyknęłam śmiejąc się.

-Tylko nie buntownik. –Prychnął i wstał z ławki.

-Czyli pokażesz mi? –Spytałam powstrzymując śmiech.

-Taa. –Harry przeczesał włosy. –Chodź.

-Yey! –Krzyknęłam i zaśmiałam się. Harry tylko pokręcił głową.

Gdy weszliśmy do domu Gemma i Ashton byli ubrani w kurtki.

-Wychodzicie? –Spytałam.

-Jedziemy do rodziców Ashtona. –Odpowiedziała Gemma.

Pożegnałam się z nimi i jeszcze raz im pogratulowałam. Harry oczywiście zbył swoją siostrę, jakby to była jakaś jego koleżanka i nieznajomy chłopak.

-Harry dzwoniła babcia i prosiła mnie żebym do niej przyjechała. Zostaniecie sami na jakiś czas?

-Jasne. Nie ma problemu. –Odpowiedział i uśmiechnął się szeroko. Już wiedziałam, co mu lata po głowie. Walnęłam go w ramię. –No, co?

-Już dobrze wiesz, co. –Odparłam i uśmiechnęłam się.

-Tylko bądźcie grzeczni.

-Mamo, proszę cię. –Harry pokręcił głową a ja tylko zaśmiałam się. Anne pożegnała się z nami i po chwili zostaliśmy sami.

-To pokaż mi swój pokój. –Powiedziałam podekscytowana. Sama nie wiem, dlaczego aż tak bardzo chciałam zobaczyć jego pokój.

-Ach no tak… Pokój. –Przewrócił oczami i poszedł na górę. Pierwsze drzwi po lewej prowadziły do jego królestwa. Harry wszedł pierwszy. Od razu weszłam za nim prawie stając mu na bucie. Moim oczom ukazał się pokój większy, który ma w akademiku. Wielkie łóżko stało przy ścianie, na której była nocna panorama Nowego Jorku. Były tutaj dwa okna, które były zasłonięte żaluzjami.

-Ty nie przepadasz za światłem?

-Taa jakoś nie bardzo. –Odparł siadając na łóżku. W pokoju panował pół mrok. Pewnie, dlatego, że przeważały tutaj ciemne kolory i światło słoneczne praktycznie wcale tu nie wpadało.

-No taki buntowniczy pokój. –Podeszłam do niego i zaśmiałam się.

-Nie pierdol. –Powiedział i przyciągnął mnie do siebie. –Siadaj.-Harry wskazał na swoje kolana. Nie chciałam już go odpychać. –Nie przyzwyczaj mnie do tego, że jesteś taka grzeczna i posłuszna.

-Dzisiaj mam jakiś dobry dzień. –Uśmiechnęłam się.

-Mmm muszę to chyba wykorzystać. –Powiedział rozpinając moją bluzkę.

-Jestem cała twoja. –Wyszeptałam mu do ucha. Harry tylko uśmiechnął się szeroko i zdjął ze mnie bluzkę.

-Idealna w każdym calu. –Powiedział i pocałował mnie. 

_________________________________________

Trochę krótki wyszedł, ale zawsze długie nie mogą być :) W ogóle to jestem pozytywnie zaskoczona, że aż 7 komentarzy pojawiło się pod tamtym rozdziałem :) Dziękuję :* 

5 kom=next